Κατερίνα Παπαδιώτη: «Ήταν ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο»

Η Ελλάδα πέτυχε ιστορική διάκριση στη διοργάνωση, σημειώνοντας την κορυφαία της επίδοση όλων των εποχών, με 17 Χρυσά, 23 Ασημένια και 39 Χάλκινα μετάλλια.

Και μέσα στη μεγάλη αυτή διάκριση, τα Γιάννινα έχουν να υπερηφανεύονται, για την Κατερίνα Παπαδιώτη του Πρωτέα Ιωαννίνων ( Λαμπριδου 4 , τηλέφωνο 6945262661).

Αναδείχτηκε δύο φορές χρυσή παγκόσμια πρωταθλήτρια στις γυναίκες.

Και οι διακρίσεις ήρθαν και ενώ είναι μόλις 20 χρονών.

Η Κατερίνα αποτελεί μέλος μίας αθλητικής οικογένειας. Ο πατέρας της είναι ένας από τους κορυφαίους στο τάεκβοντο ITF, ο Γιώργος Παπαδιώτης, ο οποίος είναι και προπονητής της, ενώ η μητέρα της Θωμαϊ Δημητρίου, υπήρξε πρωταθλήτρια του αθλήματος με κορυφαίες διακρίσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά.

Ως φοιτήτρια της Ιατρικής, μάλιστα αποτελεί και το καλύτερο παράδειγμα πως οι σπουδές και ο πρωταθλητισμός, μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά.

Ο Κώστας Γεωργιάδης και το Ioanninagoal, συνάντησαν την Κατερίνα Παπαδιώτη, και η παγκόσμια πρωταθλήτρια, ξεδίπλωσε τις σκέψεις της, από το ξεκίνημα της ως τώρα, τη στιγμή του παγκόσμιου βάθρου.

Πες μας λίγα λόγια για τις επιτυχίες σου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πως προέκυψε;

«Το περίμενα πως και πως. Όλη μου τη ζωή. Ήταν ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο. Περίμενα κάποια στιγμή να είμαι στο βάθρο, αλλά δεν περίμενα ποτέ να φτάσω στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Ο προπονητής μου (σ.σ. Γιώργος Παπαδιώτης, ο πατέρας της)  το πίστευε ότι θα μπορούσα κάποια στιγμή να φτάσω εκεί. Μιλάμε για ατελείωτες ώρες προπόνησης, δουλειάς και πίεσης. Και όλα αυτά δεν έγιναν σε μικρό χρονικό διάστημα, από τη μια στιγμή στην άλλη. Όλα αυτά «χτίστηκαν» από χρόνια δουλειάς στην προπόνηση, και απέδωσαν στο μέγιστο».

Ήταν η πρώτη σου συμμετοχή σε Παγκόσμιο;

«Όχι δεν ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε παγκόσμιο. Ήταν η δεύτερη. Την πρώτη φορά στο Παγκόσμιο του 2023 στην Αστάνα του Καζακτστάν, δεν τα είχα πάει πολύ καλά. Ήταν η πρώτη μου φορά που συμμετείχα στην κατηγορία γυναικών, και με είχε καταβάλει πολύ το άγχος, και δεν τα πήγα πολύ καλά. Τη δεύτερη φορά απέδωσα τον καλύτερο μου εαυτό».

Ήταν οδηγός δηλαδή η πρώτη φορά; Σε πείσμωσε η αποτυχία της πρώτης παρουσίας και λειτούργησε θετικά;

«Εννοείται. Μέσα από τις ήττες, και ακόμη και από τις νίκες μαθαίνεις. Από κάθε σου αγώνα θα μάθεις κάτι. Και να κερδίσεις έναν αγώνα, θα καθίσεις και θα τον μελετήσεις, και θα πεις, εδώ έκανα λάθος. Έπρεπε να το κουμαντάρω έτσι. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις από έναν αγώνα και να πεις ότι όλα τα έκανα σωστά. Πάντα κάτι θα μπορούσες να το κάνεις και καλύτερα. Αυτής της νοοτροπίας είμαι εγώ, και όπως λέει και ο πατέρας μου, κάθε φορά πρέπει να επιστρέφω καλύτερη. Όποτε κάθε φορά προσπαθώ να επιστρέψω ακόμη καλύτερη».

Πως είναι να έχεις προπονητή τον πατέρα σου; Είναι πιο δύσκολο;

«Είναι πολύ περίεργο (γέλια). Αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ να έχω άλλον προπονητή πίσω από εμένα. Είναι άκρως πιεστικό είναι η αλήθεια, γιατί εννοείται ότι ο προπονητής θέλει να σε πιέσει, και πιο πολύ όταν είναι το παιδί του απέναντι του, και θεωρώ ότι θα σε πιέσει ακόμη περισσότερο για να αποδώσεις το μέγιστο που μπορείς. Αλλά θεωρώ ότι έχει γίνει αυτή τη στιγμή, ότι προπόνηση και αν έχουμε κάνει, και μπορεί να έχουμε έρθει σε αντιπαράθεση, μου βγήκε σε καλό. Λίγες ήταν οι φορές που ήμασταν σε αντιπαράθεση, αλλά και πάλι το διορθώσαμε, το δουλέψαμε, και μας βγήκε σε πολύ καλό στο αποτέλεσμα».

Πόσο καιρό δουλεύεις για μία διεθνή διοργάνωση;

«Αυτό ξεκινάει από μικρή ηλικία. Πρέπει να «χτίσεις» πρώτα και μετά το τελειοποιείς. Δεν γίνεσαι πρωταθλητής από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνια δουλειάς. Εγώ ασχολούμαι από πολύ μικρή. Περπάτησα στο τατάμι. Χρειάζεται πολύ δουλειά για να γίνεις πρωταθλητής. Δεν βγαίνει από τύχη. Μπορεί για κάθε πρωτάθλημα, Πανευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο, να κάνουμε και δύο και τρεις προπονήσεις την ημέρα, για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο».

Φαντάζομαι απαιτεί και αρκετές θυσίες;

«Εννοείται. Θέλει θυσίες. Αλλά όταν το αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν νιώθεις ότι το κάνεις για θυσία. Ξέρεις ότι το κάνεις για έναν σκοπό ο οποίος αύριο-μεθαύριο θα σε κάνει αυτό που είσαι σήμερα».

Πες μου λίγο τα συναισθήματα σου όταν ήρθαν τα μετάλλια και ανέβηκες στο βάθρο.

«Θυμάμαι από το πρώτο μου πανελλήνιο που είχα βγει πρώτη, μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα, μπορώ να το χαρακτηρίσω, ως σύνδρομο του πρωταθλητή. Ήθελα μονίμως να είμαι πρώτη, να είμαι καλή βασικά και να προσπαθώ να είμαι καλύτερη από όλες. Και ακόμη θέλω να είμαι. Αλλά πλέον δεν είμαι μικρή. Χρειάζεται να το δουλεύω καθημερινά. Γιατί ο νικητής με τον χαμένο, ουσιαστικά έχουν ένα κοινό, την επόμενη ημέρα ξεκινούν από την αρχή. Πάλι από το μηδέν. Ο χαμένος δεν έχει να χάσει κάτι. Αλλά ο νικητής τα χάνει όλα, και φτου ξανά και από την αρχή. Στο Παγκόσμιο, ανέβηκα στο πρώτο σκαλί του βάθρου, και δεν το πίστευα. Ένιωθα ότι ζω ένα όνειρο. Το όνειρο που ήθελα από μικρή».

Είσαι από αθλητική οικογένεια. Όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ταεκβοντό, πίστευες από μικρή ότι θα έρθουν οι διακρίσεις και το βάθρο ή το ξεκίνησες ως γυμναστική;

«Εγώ μεγάλωσα μέσα στον σύλλογο του Πρωτέα. Και επειδή ο Πρωτέας είχε αρκετούς πρωταθλητές, και είχαμε και σε Παγκόσμια, δεύτερες και τρίτες θέσεις, και Πανευρωπαϊκό επίπεδο είχαμε αρκετές διακρίσεις, είχα ερεθίσματα για να αντλήσω σαν μικρό παιδάκι. Αθλητές σε μεγαλύτερες ηλικίες να κερδίζουν. Να χαίρομαι με τις νίκες τους και να λυπάμαι με τις ήττες τους. Και η μητέρα μου (Θωμαϊ Δημητρίου), που την είχα μέσα στο σπίτι, ήταν παγκόσμια και πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια με μεγάλες διακρίσεις. Και ήθελα και εγώ να τους μοιάσω».

Το μήλο δηλαδή έπεσε κάτω από τη μηλιά;

«Ναι. Μικρή δεν ήμουν τόσο καλή. Έγινα μετά. Δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Πιστεύω στο ταλέντο, αλλά θεωρώ πως αν δεν το δουλέψεις, κάποια στιγμή έχεις ταβάνι».

Για να ξεκινήσεις με τάεκβοντο, ήταν από παρότρυνση των γονιών σου ‘η το ζήτησες;

«Ήταν περισσότερο από τους γονείς μου».

Ήθελες να ασχοληθείς με κάποιο άλλο άθλημα;

«Σίγουρα ήθελα. Κάτι σε χορό. Μου άρεσε πάρα πολύ. Γενικότερα μου αρέσουν όλα τα αθλήματα και δεν έχω κωλύματα. Και τώρα που ασχολούμαι με το τάεκβοντο, πάω γυμναστήριο, κάνω βάρη, είχα ασχοληθεί με την άρση βαρών. Είχα ξεκινήσει στίβο, γενικά μου αρέσουν όλα αυτά. Άμα τυχόν σταματήσω από το τάεκβοντο, που δεν πρόκειται να σταματήσω εντελώς, γιατί το αγαπώ αυτό το άθλημα, και νιώθω ότι κυλάει στις φλέβες μου, θεωρώ ότι θα ξεκινήσω και άλλο άθλημα, γιατί όχι».

Και θεωρώ ότι θα κυνηγάς και εκεί τις διακρίσεις;

«Ναι. Εντάξει (γέλια)».

Ποια ήταν η πρώτη σου διοργάνωση στο τάεκβοντο και ποια ήταν τα συναισθήματα σου;

«Η πρώτη μου διοργάνωση ήταν ένα φιλικό πρωτάθλημα. Ήμουν πρώτη δημοτικού. Ήμουν πολύ μικρή και δεν είχα βάλει ξανά γαντοπάπουτσα. Μπήκα μέσα, και με το που μπήκα, άρχισα να κλαίω. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι. Είπε ο διαιτητής να ξεκινήσουμε και έκλαψα (γέλια)».

Ήταν δηλαδή μία περίεργη κατάσταση;

«Ναι ήταν».

Οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες πότε ήρθαν;

«Το 2016 στο πρώτο Πανελλήνιο. Είχα πρώτη θέση στις τεχνικές. Μετά τη δεύτερη χρονιά, πρώτη στο Πανελλήνιο, με πρώτη θέση και στις μάχες. Την επόμενη χρονιά πρώτη θέση μόνο στις τεχνικές. Και στη συνέχεια τεχνικές και μάχες. Και μετά μόνο χρυσά σε τεχνικές και μάχες μέχρι σήμερα».

Οι επόμενες μεγάλες διοργανώσεις που θα συμμετάσχεις; Χρόνος για ξεκούραση υπάρχει;

«Τώρα είναι μία περίοδος ξεκούρασης. Έδωσα στον εαυτό μου, τώρα που τελείωσε το Παγκόσμιο, ένα περιθώριο μίας βδομάδας να ξεκουραστώ και να ξελαμπικάρω. Σιγά-σιγά θα ξεκινήσουμε και πάλι γιατί θα έρθει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, και θέλω να είμαι καλά προετοιμασμένη. Και αν και εφόσον πάρω το εισιτήριο, θα πάμε στο Πανευρωπαϊκό που θα γίνει στην Ελλάδα, στην Κρήτη, τον Απρίλιο με Μάιο».

Όταν συμμετέχεις σε ένα πανελλήνιο, εσύ που έχεις παγκόσμιες επιτυχίες, πως αντιμετωπίζεις τις αντίπαλες σου; Έχεις έξτρα κίνητρο ότι πρέπει να αποδώσεις καλά και να μην υποτιμήσεις την αντίπαλο ή χαλαρά με τον αέρα της πρωταθλήτριας;

«Όχι ποτέ χαλαρά. Ποτέ δεν πάω με τον αέρα της πρωταθλήτριας. Γιατί καμία θέση και κανένα μετάλλιο δεν γράφει όνομα. Μεγάλωσα με αυτή τη νοοτροπία στον Πρωτέα. Πρέπει να παλέψεις για να φτάσεις κάπου. Πάω κάθε φορά ξεκινώντας από το μηδέν για να διεκδικήσω».

Υπάρχει κάποια αντίπαλος που θεωρείς δυσκολότερη;

«Όλες οι αντίπαλοι. Κάθε αγώνας είναι σημαντικός. Δεν υπάρχει αγώνας που να είναι ευκολότερος ή δυσκολότερος. Σε κάθε αγώνα πρέπει μα δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό».

Πως συνδυάζεις τις σπουδές σου στην ιατρική με τον πρωταθλητισμό;

«Είναι δύσκολο. Αλλά είναι και εφικτό. Μεγάλωσα μέσα από μία νοοτροπία, ότι πρώτα θα πρέπει να βάλω στόχο μου το σχολείο μου και τις σπουδές μου, την προπόνηση μου, και ύστερα όλα τα άλλα. Είμαι αυτής της νοοτροπίας και δεν με έχει δυσκολέψει τόσο να συνδυάζω το άθλημα με τις σπουδές. Γιατί είναι δύο πράγματα που τα αγαπάω και τα δύο. Είναι χαρά μου λίγο στο διάλειμμα από το διάβασμα να κάνω προπόνηση ή να μετά την προπόνηση να διαβάζω. Είναι δύσκολο αλλά είναι εφικτό».

Συνεπώς ο αθλητισμός σου έδωσε πειθαρχία;

«Ναι. Μου έχει δώσει. Ο αθλητισμός μόνο καλά έχει να προσφέρει. Στον πρωταθλητισμό εννοείται ότι θα υπάρχουν και τα αρνητικά».

Ένα μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στα μικρά παιδιά ή στις κοπέλες και τα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;

«Ότι τα πάντα είναι πιθανά. Όλα μπορείς να τα καταφέρεις, άμα έχεις αγάπη με αυτό που κάνεις».

Συνδεθείτε στην κοινότητα του Ioanninagoal.gr στο Viber κάνοντας κλικ εδώ!